Mesa das Verbas: PREMIOS DO V CONCURSO LITERARIO DAS LETRAS GALEGAS

Con data 10 de maio de 2024, o Xurado do V Concurso Literario das Letras Galegas - 2024, composto por PRESIDENTE: Augusto Guedes, VOGAL: Carmen Castejón Cabeceira, SECRETARIO: Luis González de la Ballina González, dito concurso organizado pola Asociación Cultural Mesa das Verbas de Vilagarcía de Arousa coa colaboración da Secretaría Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia e do Centro Comercial Arousa, comunica o seu fallo, que deu como resultado:

1º Premio para Tere Briones Berridy polo seu relato: VASTE SEN FACER RUIDO

Pasaches un bo día. Era Domingo. Tí querías corta-lo céspede, pero a máquina estaba a reparar, por iso, puxecheste a quita-las silvas que crecen moi longas e espiñentas. .Nunca as quitabas de raíz, porque gustábanche moito as moras. Cando maduraban. recollíalas e eu preparaba licor coa augardente. Ainda está sen abrir.o bote pois facía apenas un mes que o preparara.

Entraches na casa, e a túa frase de sempre "Vente que te preciso” Reíamonos os dous con picardía. Xa sabía o que querias . Que che quitara coa maquinilla, as peslusas do pescozo, para irte a duchar. As dúas da tarde xa querias comer. Ese día tiñas moita présa. Desexabas ir pronto, xoga-la partida cos mesmos de sempre. Os teus amigos. Se chegabas tarde, xogarías cos que estaban libres. Así que sen esperar que acabaran as noticias marchaches, sen torma-lo café conmigo.

Aínda non eran as tres e media. xogaches a o chinchón cos teus amigos, e ise día ganaches a partida, sóupeno máis tarde polos amigos. Logo estiveches no teu despacho como facias de cotío, vendo os planos do teu querido Rianxo. Chamáchesme dende alí para asegurarte que tiñas ven o teléfono, pois levabas un rato chamando a un amigo, e non te collía. Dixente, ten pacencia home, estará ocupado agora, xa te chamará el cando vexa as tuas chamadas. E así foi como soupen por el despois que falara contigo.Tanta insistencia, doume que pensar. Como si quixeras despedirte del.

Ás sete mais o menos, quedaches cos teus amigos para dar un paseo ata a praia, pois facia moi bo día, e valía a pena aproveitalo. Pasadas as oito, foches o bar de sempre a tomar uns viños cos amigos non podías lle fallar. Nin que tiverades que fichar. Entereime que reservaban sempre a mesma mesa para vós.

Novamente chamaches para dicir, que non chegarías ata as once máis ou menos, porque ías ver o partido televisado. Ise día, noteite moi preocupado ,como si tiveras un presentemento.

Volveches a chamar ás once menos cuarto, esta vez por si os cans estaban xa dentro, para poder entrar co coche, e que non se escaparan. porque as veces, facíanche correr moito. Díxenche que si, e que xa durrnían e que non fixeras moito ruido ó entrar na casa.

Entraches, preguntando que había para cenar. Sorprendeume, “logo hoxe. non che deron a tapiña?”. “Non quixen, contestáchesme,' pois hoxe, tomei unha botelliña de auga.”

Vas ter sorte. logo. porque onte compreiche queixo de Arzúa, da terra da túa nai e marmelo tamén.

Púsose moi contento e lle fixen o bocadillo con pan de molde de espelta que lle gostaba moito.

Entretanto, fun poñer a tele, pois recordoumo el. Había que ver nosa serie favorita, que poñían os domingos, e ese día era a final . Nese intre os cans fixeron uns lamentos.

Volvín á cociña. e xa estabas tirado no chan. Soamente comeras dous bocados. Volvíame tola. Veu a nosa filla e fixoche un boca a boca. Nese intre, abriches os olliños , miraches para as dúas. e esbozaches un sorriso. Como dicindo, “xa me podo ir tranquilo.xa estás acompañada”. E FÍXOSE ETERNO.

2º Premio para Mercedes Suárez González polo seu poema: O MEU AQUEL

O MEU AQUEL

déixame aclarar que eu non te escribo a ti, escríbolle a aquel, aquel que

usou un peluche como escusa para falarme

aquel que me namoraba cada día

aquel que dicía que loitaría por min

aquel que planeaba mil vidas comigo

aquel en cuxos brazos me sentía segura

aquel cuxos beizos desexaba bicar

aquel de cuxo olor me embriagaba

pero a onde foi o meu aquel?

aquel que tanto me fixo sorrir

e porque agora un o substituíu?

un que tanto me fixo chorar?

un que matou ao meu aquel lentamente

ata substituílo completamente

usurpando o seu corpo

corpo que tanto quixen

corpo ao que fun forzada a

odiar do que antes era dono o

meu amor amor que non quero

esquecer

e por iso pensaba nel cada día

sen embargo, vinme obrigada a deixar de facelo por

temor a decatarme do momento exacto

no que o meu amor desaparecera

para substituílo un que non me

quería un que solo me deixa

interrogantes

pois dende que o meu aquel desapareceu solo

me pregunto cousas

porque does tanto?

porque ese impostor alargou tanto a mentira de que me quería?

porque o teño que ver cada día?

porque tiveches que ensinarme a querer, para despois desaparecer? porque? porque?

porque...

3º Premio para Alba Sánchez Ares pola súa epístola a BORBORIÑADO

Southampton, 10 de abril de 1912

Borboriñado:

Canto tempo terei que agardar para volver a rebulirche? Coñezo de cor tódalas túas pencas, teño choutado entre elas mentres ti enguedellabas o meu cabelo. Fun bubela e avelaíña, lun espiritrompa na buxaina da nosa esmorga.

Debulláchesme as mimosas nos beizos e as cóxegas na caluga, sinto morriña das cereixas coas que agasallabas as miñas orellas. Os nosos segredos bailaban muiñeiras entre o lume do desexo, velaí os aturuxos que enfeitaban os repenicos do meu xustillo. Os nosos soños garuleiros engulipaban o tempo mentres nos gorentábamos baixo o meu pano de ramo.

O futuro abesúllanos cos ferretes da alvariza. Eu tento apouvigar o meu maxín de bágoas esnaquizadas que se revolven ante a realidade, un presente que remexe a sorte no garamelo.

Silandeira fendeunos a emigración. Tronzounos as almas que andaban á

lebrescura entre os pés do hórreo, ancorounos as filigranas que compartían os nosos dedos, varou o amoado e o unto do noso filloeiro.

Tesme retratado mentres eu chiscaba as fochiñas das fazulas ao roubáresme sorrisos. Agora apando con imaxinarnos soprando mexacáns e trabando papoulas. Xa laian os estraloques e o millo no muíño. Miúdo medo, tórnate afouteza!

Húmida incerteza afoga os saloucos do meu temor. Vou sen ti, non sei onde pousar o corazón que levo na valixa. Descoñezo se naufragarei na nova terra que recolla as crebas deste meu corpo estarrecido de lembrarte. Preciso folgos que non xeman por ti mais négome a guindar o chumbo dos meus petos.

Agora mesmo pensarte é coma xogar á mariola nunha batea.

Xa me amola a distancia e aínda non comezou a navegar o Titanic. Atoparémonos de novo algún día?

Rosiña

Parabéns a todas as premiadas e nosa gratitude ao Xurado polo seu traballo altruísta e a súa dedicación a ler e valorar os 94 traballos presentados a este V Concurso e tamén nosa especial gratitude á Xunta de Galicia e ao Centro Comercial Arousa, sen todos eles esto non sería posible.

ENTREGA DE PREMIOS: O xoves, 16 de maio de 2024, véspera do Día das Letras Galegas dedicado a Luísa Villalta, ás seis da tarde na Sala Multiusos do Centro Comercial Arousa de Vilagarcía.

Neste acto, será oficialmente efectivo o nomeamento como Socio de Honra da Asociación Cultural Mesa das Verbas de Vilagarcía de Arousa ao Sr. D. Luis González de la Ballina González, Director do Centro Comercial Arousa, gran colaborador e protector da nosa Asociación, seralle imposto o pin da Mesa das Verbas.