1º
Premio
Quen
son?
Marina
Montenegro Jamardo
IES
“Catro Alobre”
Poesía.
Verba que embarga o meu corazón.
Que
queres significar en realidade?
Dor,
soidade, compaixón?
Ou
beleza, amor e felicidade?
Atópome
atrapado nos teus brazos
sen
chegar a alcanzar a túa verdade.
Busco,
busco e na túa eternidade
non
atopo resposta ao teu sutil abrazo.
Pasan
os minutos, as horas, os días
e
ti estás quedo, sen producir son.
Perdo.
Perdo completamente as partidas.
E
non podo impedir que estale no interior:
Non
é xusto! Amósate!
Déixame
comprender, aprender.
Chegar
a descubrir e ver
como
es ti... Apresúrate!
Sinto
esta carga cada vez máis pesada.
Un
paso. Dous. Engade outro verso.
Engade
e engade. Palabras desquiciadas.
Deleitame
coa poesía que escribes cun dos teus bicos.
Agarda.
Un segundo, respira.
Cálmate.
Deixa as ondas da conciencia serenar.
Inspira.
Calma. Aspira.
Sacude
o sono, debes espertar.
Así
recompilo na miña memoria pezas,
un “puzle” incompleto que hai que encaixar.
Descubrir
o erro e ...atacar.
Non
tes que ser xusto, peca.
Xoga
coas palabras.
Aprende
a ser parte delas.
Deixarse
embriagar polo seu recendo,
recordatorio
traidor, amor secreto.
Encaixo
unha peza,
facilita
esta encomenda.
Penso,
logo existo,
Verso
prohibido.
Preciso
saber.
Asústate?
Estráñache verme así, sen rumbo,
só
e asustado neste inmenso mundo,
escoitando
as sentenzas dos susurros, non é xusto.
Poesía.
Podería coñecer o teu creador?
e
ser pintor do teu renacer,
dar
forma ao teu ser,
e
converterme no teu pecador?
Segunda
peza, e continúo.
Poesía,
que antes a túa man alegre estreitaba,
Disparo
agora a bala que oxalá acertara,
e
partira este amor, pena desditada.
Paciencia.
Agobio. Enteireza,
desexo
que corroe veloz o meu pensamento
non
atacas, espero, morro.
Para!
Non me esnaquices por dentro!
Deixa
a xogada! Sigue.
Deixo
a partida! Sigue.
Non!...
deixo, deixo a vida, a súa esenza,
a
dozura de notarse vivo.
Xa
está, remato.
Por
fin me roza o alivio.
Esta
é a verdade, que o mundo comprenda.
Son
poeta.
2º
Premio
O
carreiro da vida
Xerome
Vence Nieto
IES
“Castro Alobre”
Polo
carreiro da lembranza
medran
silvas e toxeiras
procesión engaiolada
pola tristeza lixeira
esvaecida nun vello ollar
sendo a vida viaxeira
Polo
carreiro da esperanza
camiñabas
silandeira
doces agarimos fan de ti
adorada virxe mentireira
recibes bicos de adoración
das pobres cegas roseiras
Os
seus pétalos e estames
cobren
os teus longos cabelos
De seren delicados talos
serían follas os pétalos
e os estames crecentes espiñas
de vellos toxos e silveiras
Acompañada
vas na fronte
aínda
sendo silandeira
A banda quedou polo carreiro
engaiolada entre espiñeiras
facendo mofa de ti, mentireira
coa máis triste música, lixeira,
viaxeira
3º
Premio
Nova
flor
Sonia
Baqueiro Abal
IES
“Soutomaior”
Foi
unha flor crecente da miña estación favorita,
aquela
na que eu nacera.
Apareceu
ela no frío de outubro, escuro e triste,
tendeume
a súa man libre.
Tomeilla
á cega dúbida de que ela non era
calquera
rosa perecedeira,
pois
as súas raíces e afouteza foron salvavidas
no
meu mar de bágoas.
Fonte
de auga fresca e pura onde con ela cambia
o
significado de amar e ser amado,
namoreime
perdidamente dese corazón de xeo
dos
seus pétalos dourados.
Seguirei
sen entender o porqué de que me guste
aquilo
que non se ve,
daquilo
que non se pode tocar pero si doe,
non
se abraza pero rompe.
A
música, a distancia e máis ti.
