PREMIOS II CONCURSO DE POESÍA EN LINGUA GALEGA "XAQUINA TRILLO"

 

1º Premio

Quen son?

Marina Montenegro Jamardo

IES “Catro Alobre”

 

Poesía. Verba que embarga o meu corazón.

Que queres significar en realidade?

Dor, soidade, compaixón?

Ou beleza, amor e felicidade?

 

Atópome atrapado nos teus brazos

sen chegar a alcanzar a túa verdade.

Busco, busco e na túa eternidade

non atopo resposta ao teu sutil abrazo.

 

Pasan os minutos, as horas, os días

e ti estás quedo, sen producir son.

Perdo. Perdo completamente as partidas.

E non podo impedir que estale no interior:

 

Non é xusto! Amósate!

Déixame comprender, aprender.

Chegar a descubrir e ver

como es ti... Apresúrate!

 

Sinto esta carga cada vez máis pesada.

Un paso. Dous. Engade outro verso.

Engade e engade. Palabras desquiciadas.

Deleitame coa poesía que escribes cun dos teus bicos.

 

Agarda. Un segundo, respira.

Cálmate. Deixa as ondas da conciencia serenar.

Inspira. Calma. Aspira.

Sacude o sono, debes espertar.

 

Así recompilo na miña memoria pezas,

un  “puzle” incompleto que hai que encaixar.

Descubrir o erro e ...atacar.

Non tes que ser xusto, peca.

 

Xoga coas palabras.

Aprende a ser parte delas.

Deixarse embriagar polo seu recendo,

recordatorio traidor, amor secreto.

 

Encaixo unha peza,

facilita esta encomenda.

Penso, logo existo,

Verso prohibido.

 

Preciso saber.

Asústate? Estráñache verme así, sen rumbo,

só e asustado neste inmenso mundo,

escoitando as sentenzas dos susurros, non é xusto.

 

Poesía. Podería coñecer o teu creador?

e ser pintor do teu renacer,

dar forma ao teu ser,

e converterme no teu pecador?

 

Segunda peza, e continúo.

Poesía, que antes a túa man alegre estreitaba,

Disparo agora a bala que oxalá acertara,

e partira este amor, pena desditada.

 

Paciencia. Agobio. Enteireza,

desexo que corroe veloz o meu pensamento

non atacas, espero, morro.

Para! Non me esnaquices por dentro!

 

Deixa a xogada! Sigue.

Deixo a partida! Sigue.

Non!... deixo, deixo a vida, a súa esenza,

a dozura de notarse vivo.

 

Xa está, remato.

Por fin me roza o alivio.

Esta é a verdade, que o mundo comprenda.

Son poeta.

 

2º Premio

O carreiro da vida

Xerome Vence Nieto

IES “Castro Alobre”

 

Polo carreiro da lembranza

medran silvas e toxeiras

          procesión engaiolada

          pola tristeza lixeira

          esvaecida nun vello ollar

          sendo a vida viaxeira

 

Polo carreiro da esperanza

camiñabas silandeira

          doces agarimos fan de ti

          adorada virxe mentireira

          recibes bicos de adoración

          das pobres cegas roseiras

 

Os seus pétalos e estames

cobren os teus longos cabelos

          De seren delicados talos

          serían follas os pétalos

          e os estames crecentes espiñas

          de vellos toxos e silveiras

 

Acompañada vas na fronte

aínda sendo silandeira

          A banda quedou polo carreiro

          engaiolada entre espiñeiras

          facendo mofa de ti, mentireira

          coa máis triste música, lixeira, viaxeira

 

 

3º Premio

Nova flor

Sonia Baqueiro Abal

IES “Soutomaior”

Foi unha flor crecente da miña estación favorita,

aquela na que eu nacera.

Apareceu ela no frío de outubro, escuro e triste,

tendeume a súa man libre.

 

Tomeilla á cega dúbida de que ela non era

calquera rosa perecedeira,

pois as súas raíces e afouteza foron salvavidas

no meu mar de bágoas.

 

Fonte de auga fresca e pura onde con ela cambia

o significado de amar e ser amado,

namoreime perdidamente dese corazón de xeo

dos seus pétalos dourados.

 

Seguirei sen entender o porqué de que me guste

aquilo que non se ve,

daquilo que non se pode tocar pero si doe,

non se abraza pero rompe.

 

A música, a distancia e máis ti.