PRIMEIRO PREMIO: Ángeles Rey Fernández
IES A BASELLA – Vilanova de Arousa
RECORDOS
As horas pasan
convértense en días
convértense en meses
Meses sen ti
Escoito a túa voz no vento
estraño o teu riso neste momento
boto en falta as conversas interminables
palabras memorables
Meses sen oírte
A cor dos teus ollos vexo no bosque
guerras de miradas
miradas que a ambos nos namoraban
o verde dos teus ollos que me embruxaban
Meses sen mirarte
Os meses convértense en anos
anos sen os teus bicos
anos sen a túa mirada
anos sen o teu riso
el arrebatoute de min
pero a dor chegou ao seu fin
estaremos xuntos por fin
meu amor, chegou a hora
acompañarei a túa eternidade
terminará a miña soidade
O infinito xuntos
SEGUNDO PREMIO:
Alejandra Otero Santorum
IES A BASELLA – Vilanova
de Arousa
PALABRAS
Sempre tan puro, tan
bonito por dentro,
que as bolboretas
acomplexábanse das súa ás ao velo pasar.
Tan vivaracho como el
sempre foi,
como sempre contaxiaba
aos demais.
Porque hai cousas
preciosas,
pero que a xente nos fai
pensar que están mal
que acabamos por
ocultalas no fondo dos nosos máis profundos sentimentos.
non quero máis reproches
a min mesmo por ser eu. Non quero máis reproches por destacar,
aínda sen intentalo
Pode que fale de el.
Ou de ti.
Ou de ninguén.
Porque iso é o bonito
das palabras;
que a diferencia dalgúns
perfectos sentimentos, elas son libres.
Aínda que supoño, tamén
poden ferir.
TERCEIRO PREMIO: Lucía
García Abalo
COLEXIO SAN FRANCISCO –
Vilagarcía de Arousa
BOLBORETAS
Eses animais fermosos,
cun voo espectacular,
e unhas cores
marabillosas,
que cando as miras te
van a namorar.
A bolboreta pousa,
pousa na flor,
e pousa no teu corazón,
e así descobres que é o
amor.
Cada vez que cruzabamos
as miradas,
cada vez que falabas cos
teus amigos,
cada vez que traías ese
abrigo
sentía como o meu
corazón te chamaba.
Este sentimento tenme
tola
fai que sinta tantas
emocións,
que cando te vexo non
podo nin abrir a boca
e na miña mente dedícote
varias cancións.
Son a túa marioneta,
controlas os meus
sentimentos
e agora ata trouso
bolboretas,
que fan que me quede sen
alento.
Non sei que facer,
que pasa se che digo a
verdade?
Que podería acontecer?
Quizais eu te agrade?
E se estas bolboretas
non son mutuas?
E se ti queres á outra?
Eu quedarei sentada soa
na rúa,
esperando unha mensaxe
túa.
Intentarei deixar de
pensar en ti,
intentarei afogar todas
estas bolboretas,
intentarei vivir sen ti
e intentarei esquecer a
túa silueta.
ENTIDADES COLABORADORAS:
