POEMA DE J.R. QUINTÁNS

O INFERNO É UNHA VERDADE QUE SE APRENDE DEMASIADO TARDE

NOS TEMPOS ESCUROS

A luz dun amigo pode alumearte,

unha soa verba sérveche de facho,

e o seu amor non quere perderte,

nos sonos da noite dalgún negro cuarto.

Pero se ese amigo o teu nome esquece,

e deixa ao tempo matar a esperanza,

alí o mal triunfa, a desidia vence,

a amizade morre e xa todo é nada,

NESTES TEMPOS MALOS

Florecen as verbas dos que son amigos

cando plantan herbas de verde tenrura,

e os froitos da calma enchen os ouvidos,

con ríos de palabras cheos de dozura,

Pero se o silencio é o teu compañeiro,

e deixoute só a voz esperada,

caeranche as bágoas dicíndolle ao ceo,

a amizade morre e xa todo é nada,

NOS TEMPOS CONVULSOS

Non morren as flores que colgan das ramas

nin calan seu canto as rochas e a auga,

e bríndanche as cores bolboretas cansas,

que traen primavera a túa ventá.

Pero ti querías a flor da palabra,

o canto sincero dunha gargallada,

mais, se non hai notas que calmen a alma

a amizade morre e xa todo é nada,

NESTES MOMENTOS

No tempo que vives en ti confinado,

descobres a cova da cruel soedade

e pides esmola dun xesto, de algo

e aprendes a golpes a triste verdade,

que o Inferno existe e está ao teu lado,

e chegas a velo demasiado tarde.